ชีวิตคือความหวัง หรือ ความสิ้นหวัง

ความหวังคือสิ่งที่ชั่วร้ายที่สุด เพราะมันสามารถยืดเวลาทรมานมนุษย์ให้ยาวนานขึ้นได้ Nietzsche 

            หลายคนนอกจากนิชเช่ ที่กล่าวถึงความหวัง เป็นดั่งอัมพาต เมื่อไหร่ที่เราหวังในอะไรสักอย่างเราจะต้องรอมัน ไม่มีความคาดหวังอะไรที่เราไม่รอ เรารอมันเสมอ ซึ่งการรอคอยทำให้เราเจ็บปวดเสมอ

            แม้ว่าเราจะไม่ได้คิดถึงมัน แต่บางส่วนในจิตใจเราใฝ่คิดถึงมันเสมอ สำหรับคนบางคนมันคือสิ่งที่กวนใจอย่างมหาศาล มันเป็นอภิมหาความเศร้า ที่เราได้แต่หวังอะไรบางอย่างโดยที่เราจัดการอะไรไม่ได้ แต่มันก็คือส่วนหนึ่งในชีวิตเรา เราต้องเรียนรู้ที่จะอยู้กับมัน สิ่งที่เราควรจะพยายามให้มากที่สุดคือการทำอะไรสักอย่างในช่วงของความหวัง อย่าปล่อยตัวเองให้นั่งหวังอย่างเสียเปล่า ทำอะไรสักอย่างหนึ่ง ให้ช่วงเวลาที่ไร้ค่าเป็นช่วงเวลาที่มีคุณค่า

            ในยุคปัจจุบันแตกต่างกับในอดีต ในสมัยนี้เรามี Social media เช่น Facebook ที่แต่ละคนเอาแต่ลงช่วงชีวิตดี ๆ ของตนเอง นำสิ่งต่าง ๆ มาอวดอ้างกันไปมา เพื่อพยายามแสดงคุณค่าของตนเองออกมา ซึ่งเป็นสัญชาตญาณของมนุษย์ มิใช่เรื่องผิดอะไร  และก็ด้วยสัญชาตญาณของมนุษย์เช่นเดียวกันที่เราเอาแต่เปรียบเทียบกับผู้อื่น เมื่อเราเห็นชีวิตอันแสนดีของผู้อื่น  การได้ครอบครองในสิ่งที่เราไม่มี  มันก็ทำให้เราเกิดความทุขก์ รู้สึกไม่สบายใจ  รู้สึกสิ้นหวัง เพราะเราหวังมากเกินไปนั้นเอง 

            ความหวังไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะเป็นสัญชาตญาณในการมีชีวิตของมนุษย์อยู่แล้ว เราล้วนแตกต่าง แม้ชีวิตจะย่ำแย่สักเท่าไหร่ แต่มีบางสิ่งที่คนเราสามารถทำได้และมันจะสำเร็จ ในขณะที่ยังมีชีวิตนั้นคือความหวัง (จากหนังเรื่อง The Theory of Everything) ดังนั้นอย่ารู้สึกแย่ถ้าเรารับรู้ถึงความหวังของตนเอง เพียงแต่เราต้องตรวจสอบตนเองให้หวังอย่างสมเหตุสมผล มิใช่ติดตามเหล่าเพื่อนฝูงใน Facebook และเห็นชีวิตอันแสนดีของคนอื่น ก็ทำให้เราเกิดความทุกข์ระทมกับชีวิตไปแล้ว  ทั้ง ๆ ที่คนอื่นก็อาจไม่ได้มีชีวิตที่ดีกว่าเราหรอก เพียงแต่เค้าเลือกส่วนดี ๆ มาลง ในความจริงแล้วชีวิตมันก็ชั่งแสนทุกข์ระทมเป็นเรื่องธรรมของทุกคน ชั่งแสนสิ้นหวังเสียเหลือเกิน

            แล้วชีวิตคือความหวังหรือความสินหวัง  ในความคิดเห็นของผม ชีวิตคือความหวัง อย่างที่ผมบอกโลกนี้มันชั่งสิ้นหวังเหลือเกิน แต่เราก็ยังมีชีวิตอยู่ได้ นั้นก็มีความหวังแล้ว  เพียงแต่เราจะต้องเข้าใจพฤติกรรม ความคิด ความรู้สึกของมนุษย์ เพื่อที่เราจะไม่ทุกข์มากจนเกินไป  การที่เราสามารถเข้าใจองค์ประกอบต่าง ๆ ในตัวเราได้ โดยเฉพาะจิตใจ  (เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้างไม่เป็นไร) เราก็จะสามารถจัดการกับตัวเองได้พอสมควร และดำเนินชีวิตได้อย่างมีความสุข มากกว่ามีความทุกข์ไปในแต่ละวัน 

            สักวันหนึ่งมนุษย์จะต้องควบคุมทุกอย่างได้  คนมากเกินไปอาหารไม่พอก็สามารถสังเคราะห์อาหารขึ้นมาได้ หรือไปอยู่ดาวดวงอื่นได้ แต่ในวันนี้เราคงต้องมีลมหายใจ และเผชิญหน้ากับปัญหาต่าง ๆ อย่างมีความหวังเสมอ  

เราต้องหาบางสิ่งบางอย่างที่เรารักและพร้อมจะทุ่มเทกับมัน ให้มันเป็นเครื่องมือดึงเราออกจากช่วงเวลาแห่งความทุกข์ทรมาณเหล่านั้น ให้เป็นช่วงเวลาที่สุขจนลืมหายใจ เพราะการที่เรามีชีวิตอยู่นั้น ก็ย่อมมีความหวังแล้ว